Het hart, zo prachtig, toch fragiel, zo motiverend, toch zo pijnlijk.
Zonder twijfel was jouw hart wel eens gebroken, misschien een ex liefde, verlies van familielid, vrienden, of zo in de knoop met jezelf?
Ik snap het, laat ik daarmee beginnen, ik ken je situatie dan niet, maar ik snap hoe je je voelt. Daar stond ik zelf ook, het is niet makkelijk, maar geloof me, het maakt je uiteindelijk alleen maar sterker en mooier.
Vandaag had ik een gesprek met een coachee van me, een dame die in de knoop zat omdat ze van haar ex houd, terwijl ze een relatie heeft met iemand anders. Ze wilde weten wat ze kon doen.
Nu is dit altijd enorm complex, het hoofd is zo om te gooien, maar het hart? Nee, die voelt wat die voelt en daar kun je maar weinig aan doen, je kunt natuurlijk afleiding zoeken, maar dat is vaak juist het onvermijdelijke alleen maar uitstellen...
Dus ik ben gaan praten, heb advies gegeven, hier ga ik om privacy redenen verder dan ook niet op in.
Wél realiseerde ik mijzelf ook weer flink wat, want alles wat ik zeg, hoor ik zelf ook weer extra.
Ik houd nog steeds van mijn exen, ik koester wat er was en denk graag terug aan ''die goede oude tijd''. De prachtige momenten, de zonsondergangen, lachen in het riet, naar de volle maan kijken, lopen langs de rijn, zo oprecht kunnen zijn. Zo oprecht, dat woorden het niet kunnen uitleggen.
Oprecht geweldige momenten, herinneringen die ik koester en waarvan ik weet dat ik nooit meer soortgelijke momenten meemaak.
Kijk, mijn exen zijn lang niet altijd leuk geweest, mijn 1e echte ex liefde, wie ik 7 jaar lang achterna ging, ze was mijn lust en leven, waarvoor ik alles had opgegeven, ik schreef liederen, gedichten en deed er alles aan om aan haar te laten zien ''hey! Ik waardeer je''.
Ook al was ik nooit samen met haar, voelde het voor mij wel zo, achteraf was ik een speelbal voor haar, ik bedoel, ze heeft pikante foto's verspreidt op mijn toenmalige school, heeft me uitgescholden en keer op keer (leek wel doelbewust) mijn hart gebroken dat mijn hele lichaam in elkaar stortte.
Dat ik letterlijk niet meer kon bewegen omdat mijn lichaam zo'n pijn deed, omdat ik zó veel van haar hield.
Ze heeft mij denk ik nooit als gelijke gezien, alleen maar als een volger die ze kon bespelen.
Mijn 1e ''echte'' ex, een Zwitserse, had ik in 2015 ontmoet op een camping, er was een geweldige klik, met haar, met haar broertje & ouders. Ik voelde me geaccepteerd en kon mijzelf zijn.
Echter waren we allebei vrij jong en had ze al een vriendje... (sh*t)
Echter had ik haar mijn mailadres, ja dat lees je goed, mail adres gegeven en had ik een zinnetje bedacht en opgeschreven.
''Ich liebe dich immer und vergesse dich nimmer''. Ofwel, ik houd voor altijd van je en vergeet je nooit.
Eind 2017 besloot ik haar een mail te sturen, om te vragen hoe het met haar ging, dit duurde lang, ik verwachtte eigenlijk geen reactie meer, maar kreeg die toch wel.
Ging allemaal goed en ze vroeg me om mijn nummer, die gegeven en 6 dagen later voegde ze me toe op whatssapp. Op de dag dat wij weer contact hadden en chatten, hadden we een relatie.
De vlam was er nog en ze had mijn zinnetje kennelijk zelfs boven haar bed hangen.
7 maanden lang alleen online contact geweest, zo gelukkig was ik, ze was licht in mijn donkere leven.
Toen kwam de zomervakantie, ze vroeg aan haar ouders of ze weer naar de camping kon komen, dat mocht, we hebben mekaar toen 7 dagen lang bijna 24/7 meegemaakt, van wandelen, lachen & zwemmen, tot ijs eten en bepaalde andere activiteiten*.
Een absoluut geweldige week, maar ja, tijden vergaan, ze moest weer terug naar Zwitserland, maar, ik zou langskomen.
Zo gezegd zo gedaan.
Een paar dagen later ging ik naar Zwitserland voor een dag en zouden we samen de dag doorbrengen. Dat deden we, gezwommen in de Rijn, ook al moest ze mij tegen de stroming in meenemen... Dan voel je je geen man in ieder geval, maar ja, so be it.
Genoten van lekker eten, een zonsondergang en weer andere activiteiten.
Maar, na de dag dat ik daar was geweest, was er plotseling bijna geen contact met haar te krijgen, totdat ik een week later te horen kreeg dat ze het uitmaakte, het lag niet aan mij, maar de afstand was gewoon niet oké.
Maar ja, we hadden op die ene dag wat geprobeerd, voor de eerste keer, dus ik liep voor 2 jaar lang rond met de gedachte, dat is niet goed genoeg... Talk about manly issues...
Een halfjaar geleden voegde ze me toe op snapchat, we hebben uren gepraat en ik kreeg te horen dat zij simpelweg nog niet klaar was om verder te gaan, ik wilde immers een lange afstandsrelatie aangaan, terwijl zij het als een zomer dingetje zag...
Een opluchting natuurlijk, maar ja, dan alsnog, de schade was er al.
Anyways, genoeg details.
Terug naar mijn punt.
Allebei mijn exen hebben mij (onbewust) een hoop problemen opgeleverd op de korte en lange termijn, maar toch houd ik nog van ze.
Niet voor wie ze nu zijn, maar voor wat we hadden.
Daarom weet ik ook, dat als zij nu iets zouden willen, dat ik nee zou zeggen.
Want tijden vergaan, wat was dat was, ik koester en waardeer het, maar ben uiteindelijk verder gegaan.
Van mensen houden ga je niet minder doen, tuurlijk kan er sediment overheen gaan en wordt de liefde minder zichtbaar, misschien compenseert het wel (bij een bad break-up) met vooral negativiteit. Of ben je simpelweg meer van iemand anders gaan houden.
Dat is oké.
Het is oké om te waarderen wat was, zolang je er maar voor kiest om verder te gaan.
Er is namelijk zo veel moois in het leven voor je, dat alles achter je haast kleinschalig zal lijken.
Dus, accepteer het dat je nog gevoelens voor iemand hebt, maar laat je er niet langer door gevangen houden.
Wees vrij & leef je leven
Wil je ondersteund worden bij het behalen van jouw geluk, om vanuit mentale uitdagingen jouw droomleven te bouwen?
Klik dan op de link hieronder & laat je gegevens achter, dan ben ik er voor je!