Ik weet als geen ander hoe moeilijk het is om de verantwoordelijkheid te accepteren voor jouw huidige situatie en hier ook op een constructieve manier wat mee en aan te doen.
Dat is nu eenmaal enorm lastig.
Maar het is ook de enige échte manier om jouw geluk (weer) te vinden.
Allow me to explain:
Op mijn 16e liet ik mij na jarenlang te worstelen met mijzelf en een behoorlijk choquerend inzicht te hebben opgedaan over mijn gedrag naar mijn vader toe, opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik was pro-actief in de situatie te vermijden.
Ook al was mijn situatie meer dan begrijpelijk, alhoewel dat niet zo voelde, had ik niemand tegengekomen die mij échte hulp kon bieden.
Niemand die vanuit eigen ervaring inzichten met mij kon delen om mijn geluk weer te vinden en de depressie te verslaan.
Doordat ik ten einde raad was, wilde ik de situatie ontvluchten, ik was immers al jaren lang suïcidaal en voelde dat ik steeds dichter bij het einde kwam.
Echter kon ik de gedachte van mijn ouders die mijn levenloze lichaam aan zouden treffen niet aan.
Dat kreeg ik niet over mijn hart, eigenlijk was de in eerste instantie vrijwillige opname dus een vlucht om mijn ouders minder pijn te doen, ook al deed ik hun hier juist meer pijn mee...
Na 9 maanden opgenomen te zijn in dat psychiatrische ziekenhuis, tientallen keren seksueel te zijn misbruikt, bedreigd door andere patiënten en door een keuken heen te zijn gesmeten, evenals bedreigd met aangifte na een opname van een gesprek (door een groepsbegeleider a.k.a. ''professional'') en drugs te zijn aangeboden, ging ik weer naar huis.
Niet omdat mijn suïcidaliteit minder was, ik minder depressief was of geen angsten had meegemaakt.
Oh nee, het was juist erger dan ooit, echter was er één ding veranderd...
Ik was gesloopt.
Na 9 maanden in de hel te hebben gezeten en ik eindelijk weer naar huis mocht, was ik compleet gedevesteerd... Kapoet, gebroken, verkloot en zo slap als een zoutzak...
Doordat ik zo veel ruimte kreeg, ben ik gaan puberen op die locatie, ik wilde mijn vrijheid, veel geld uitgeven, gamen en slapen... Dat was mijn leven.
Om die reden was het weer terug gaan naar mijn ouders een enorme uitdaging, mijn ritme was compleet verdwenen, manieren absent en had geen wil meer om ook maar iets te doen, of misschien was ik gewoon enorm eigenwijs...
De eerste maand was enorm lastig, ik moest immers weer meedraaien in de normale sleur van het leven en had wederom 3 dagen per week dagbesteding.
Ik wist dat mijn begeleider de beste intenties had en mij oprecht probeerde te helpen, echter waren de dingen die ik had meegemaakt een reden voor mij om de alfa te zijn en liet ik dat duidelijk merken.
80% van de tijd deden we wat ik wilde en interesseerde het me geen ene moer wat hij ervan vondt.
De andere keren was ik het minder eens met de activiteiten, waaronder een zolder op te ruimen en appels te plukken in Vreeland... Niet bepaald mijn ding.
Ook al had ik (& heb ik) exact 0 diploma's op de plank, was ik geen stom joch en vond ik mijn intellect wel wat waardevoller dan het in te zetten voor een hand draai beweging om de appels (& wespen...) te plukken.
Naderhand ben ik vrijwilligerswerk gaan doen, ik ging in de schoonmaak ondersteunen, restaurant eten serveren & her en der gezellige praatjes maken.
Dit was voor mij een eerste keer dat ik werkelijke waardering ervaarde, van mijzelf, maar vooral ook van de senioren, hier bouwde ik waardevolle banden op en genoot ik van de gesprekken die ik kon uiten.
Het voelde voor mij alsof ik een aantal tantes erbij had gekregen, R.I.P. voor de 2 prachtvrouwen die ik als familie kon beschouwen.
Bij dit vrijwilligerswerk kwam ik achter een ander waardevol inzicht, want ook al was het al vaak gedeeld, ik had het nog niet door:
Wie goed doet, goed ontmoet
Wil je ondersteund worden bij het behalen van jouw geluk, om vanuit mentale uitdagingen jouw droomleven te bouwen?
Klik dan op de link hieronder & laat je gegevens achter, dan ben ik er voor je!