Vechten om iedere dag geen einde te maken aan je leven.
Om niet op te geven en hoop te hebben op een betere toekomst, ook al ervaar je al jarenlang dat er niks verandert...
Om 's ochtends wakker te worden met ''shit, ik ben weer wakker...'' en 's avonds, ''ik hoop dat dit mijn laatste dag is, ik wil niet meer wakker worden''.
Ik kan je één ding vertellen, dat is lastiger dan wat je dan ook kan meemaken.
Ziek zijn, een ongeluk hebben of simpelweg slecht geluk zijn zwaar klote, maar daar zal je tegen vechten.
Maar juist dood willen gaan, ook al doet je lichaam het gewoon en niet snappen hoe je nu verder komt?
Dat is pijn van een ander niveau...
Toen ik op mijn 10e mijn opa verloor, bij wie ik 3-4 keer per dag langs ging, aangezien die tegenover ons woonde en 's avonds een ''tot morgen'' knuffel gaf, wist ik niet dat we de volgende dag gebeld zouden worden door onze moeder, waarna mijn pa mijn broer en mij riep en we te horen kregen dat onze opa er niet meer was...
De opa die ik op dat moment meer koesterde dan mijn ouders, bij wie ik mij veilig en geaccepteerd voelde. Iemand die ik maar aan hoefde te kijken en kon zijn, zonder ook maar iets te zeggen.
Waar ik zorgeloos kind kon zijn, terwijl ik op andere plekken gepest werd en mij thuis verzette...
Dat was de bron, de start waarvandaan ik suïcidaal werd.
Niet omdat ik dood wilde, maar omdat ik bij hem wilde zijn, om hem te zien, te voelen en een knuffel te geven.
In groep 7 & 8 was ik dan ook al suïcidaal. ik wilde alleen maar bij hem zijn en vond school ineens niet meer belangrijk, ook al nam ik voorheen altijd encyclopedieën mee om maar wat te doen te hebben..
Naarmate de tijd vorderde kreeg ik EMDR behandeling, ofwel traumaverwerking van de hoogste orde. Dit verlichtte de pijn wel wat, maar dit zou het nooit naar een behapbaar niveau brengen.
Daarna, op de middelbare school werd ik suïcidaal omdat ik de pijn niet meer wilde, het verdriet, de angst, de eenzaamheid en het gemis...
Hierdoor werd mijn broer dan ook regelmatig uit de klas gehaald door een conciërge om achter mij aan te fietsen, om zeker te weten dat ik thuis kwam en mijzelf niet voor de trein zou gooien.
Ik kan me niet voorstellen hoe dat voor mijn ouders en broer was, hoe stressvol en pijnlijk. Om te zien hoe je zoon of broer zo in de knoop zit en machteloos alleen kan toekijken hoe die alleen maar verder afglijdt.
Maar jaren bleven voorbij gaan, steeds liever wilde ik weg, geen pijn meer hebben, want ik was liever dood dan in de hel waar ik in leefde.
Op mijn 15e liet ik mij voor anderhalve week in een crisisopvang opnemen, ik was acuut suïcidaal en wilde stoppen, ik wilde rust en dat mijn ouders mij niet dood aan zouden treffen...
Daarna, toen ik wat vrijheid en rust ervaarde, wilde ik dit meer, ik liet me dan ook op mijn 16e voor 9 maanden ''vrijwillig'' opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis.
Ik wilde er een einde aan maken en ervoor zorgen dat ik mijn ouders minder pijn deed, niet wetende dat ik ze hiermee juist meer pijn deed en machtelozer dan ooit tevoren liet voelen.
Weer een tijd later, na een gevoelloos jaar als revalidatie te hebben gehad, zo gebroken van alle helse dingen die er gebeurde tijdens mijn opname, wilde ik opnieuw uit huis. Naar begeleid wonen, op 28 januari 2019 ging ik dit dan ook, Wederom om te vluchten.
Maar nu had ik alle vrijheid, geen supervisie en een eigen studio, met een keuken en dus alle mogelijkheden om er een einde aan te maken.
Wekelijks stond ik met een mes tegen mijn borst, probeerde ik bewust uit te glijden in de badkamer in de hoop mijn nek te breken en heb ik zelfs een keer een strop gemaakt en voorzichtig getest...
Ofwel, vanaf mijn 10e tot mijn 18e suïcidaal, eerst om bij iemand te zijn, toen om de pijn te ontvluchten, daarna vanuit wanhoop.
Jarenlang schreef ik dan ook afscheidsbrieven aan mijn ouders, appjes, spraakberichten, e-mails en meer.
Alles om die noodkreet te laten horen.
Om de bel te luiden:
HELP ME!!!!
Nu, weer gelukkig & werkzaam als jongeren coach, help ik mensen van 16-25 vanuit een depressie, angsten en vooral suïcidaliteit hun geluk weer te vinden.
Niet omdat ik ervoor heb geleerd, een cursusje volgde of het me simpelweg leuk leek om te doen.
Maar omdat ik zelf dat gevecht heb ervaren, dag na dag in de hel en niet wetende wat te doen & helaas, hoe de GGZ faalt. Hoe daar juist meer trauma's en teleurstellingen gecreëerd worden, dan verholpen.
Dus dat is mijn verhaal & mijn zwaarste gevecht van mijn leven!
Wat is jouw verhaal?
Wil je ondersteund worden bij het behalen van jouw geluk, om vanuit mentale uitdagingen jouw droomleven te bouwen?
Klik dan op de link hieronder & laat je gegevens achter, dan ben ik er voor je!