Het dieptepunt van jouw leven, heb je die al meegemaakt?
Als je een gelukkig persoon bent die dat niet altijd is geweest, langdurig in de knoop zat en hier wat aan heeft gedaan, dan ben ik er van overtuigd dat jij dat dieptepunt hebt meegemaakt, anders zou jij simpelweg niet staan waar jij nu staat.
Als je echter nog steeds depressief, angstig of suïcidaal bent, kan ik je vertellen dat dat dieptepunt verder weg kan liggen dan je hoopt en verwacht.
Dit maakte ik namelijk zelf ook mee.
Jaar na jaar dacht ik op mijn dieptepunt te zijn aangekomen, na het verlies van mijn opa dacht ik dat de wereld verging, dit deed het trouwens ook voor mij...
In groep 8 dacht ik dat het verdriet wel snel over zou zijn, nope...
Op de middelbare school dacht ik dat het pesten verleden tijd was, helaas, weer niet...
De eerste brugklas, de tweede brugklas weer niet begrepen en in de knoop met mijzelf en mijn leerkrachten.
Totdat ik naar het voortgezet speciaal onderwijs ging, toen zag ik in dat een ''reguliere'' middelbare school, helemaal zo erg nog niet was.
Want ja, ik heb Autisme, Asperger om precies te zijn.
Daar kwam ik dan ook op een school met alleen maar autisten, ADHD'ers en anders bestempelden.
Ik voelde me thuis zeg... NOT
Toen ik naar 2 havo ging op de andere school merkte ik hoe ik door wilde blijven trekken en door wilde gaan, niet was ik me bewust dat ik verder moest gaan, niet door.
Op naar 3 havo, echter met een mentor waardoor ik mij niet begrepen voelde en niet merkte dat er een inzet was om mij te helpen, anders dan het normale niet althans.
Ik kwam steeds verder met mijzelf in de knoop, dit ging van verdriet naar gebrek aan zelfwaarde en verlies van zelfrespect.
Halverwege leerjaar 3 havo ging ik weer om, ik ging naar een andere school in Utrecht, gecombineerd met actieve behandeling, maandag, woensdag & vrijdag middag van lunchpauze tot 16.00 gezamenlijke groepssessies, dit ging van koken, huishouden en praten over gevoelens, tot mandalas maken, tijdens een verhaal in slaap gaan vallen en af en toe een trefbal op iemand zijn smoel gooien, ja oké, dat laatste was wel leuk ;)
Maar toen zonk ik nog dieper, ik liet mijzelf opnemen in een crisisopvang waar ik anderhalve week heb gewoond, hier had ik een vrijheid en rust die ik niet eerder had ervaren, ook al ging ik daar eigenlijk heen om te vermijden dat mijn ouders mij aan zouden treffen, in het geval dat ik mijzelf wat aandeed.
Dit was echter achteraf niet zo handig voor mij, aangezien ik hierna dit weer wilde, ik heb mijzelf dan ook op mijn 16e vrijwillig laten opnemen in een pschiatrisch ziekenhuis, waarvan ik dacht dat dit een stijgende lijn zou zijn. Tot mijn grote teleurstelling zakte ik echter weer steeds verder weg, alles wat ik al verloren was, of dacht verloren te zijn, verloor ik nog eens extra. Mijn ouders 90 kilometer verderop, groepsleiding die continu van hop naar her vloog vanwege onderbezetting en behandeltrajecten waar een godsvermogen voor betaald werd, maar er maar weinig geleverd werd.
Tijdens de 9 maanden dat ik daar woonde heb ik vele uitdagingen ervaren, van seksueel misbruik, bedreigingen en een molestatie, tot aanraking met drugsgebruikers, mensen uit het criminele circuit en al met al in een negatieve omgeving naar de klote gegaan...
Het was niet dat er niemand was, alleen helaas dat de personen die alles wel hadden moeten weten en doorhebben er of niet, of weinig waren, als ze uberhaupt al geïnteresseerd en geschikt waren om jou te helpen.
Als jij als jongere van 16 je moeder belt aangezien je een conflict hebt gehad met een groepsbegeleider, dat je het gesprek hebt opgenomen en dit bespreekbaar gaat maken, na het gesprek uit je kamer geroepen wordt en onder dreiging van aangifte jou gedwongen wordt, door een invaller, terwijl jouw ex persoonlijke begeleider niet eens voor je opkomt, ook al sta je in je recht, dan gaat er toch echt flink wat mis als je het mij vraagt.
Laat mij 1 ding heel duidelijk maken! Werken in de GGZ gaat er niet om of het leuk is en je graag mensen wilt helpen, het gaat er juist om hoe jij met moeilijke situaties omgaat en het beste voor hebt met de hulpvrager, dat als je een fout maakt mans genoeg bent om hiervoor te staan en van te leren & vooral:
Zelf wat levenservaring hebt.
Niemand waardeert een gesprek met een zojuist afgestudeerde twintiger die jou wel even verteld hoe je oefeningen thuis kan gaan inzetten om jouw verleden los te laten en de gevoelens probeert te ontkoppelen van de situatie.
Ik snap het, de intenties zijn goed, maar wie denk je wel niet dat je bent, als jij deze sh*t zelf niet hebt meegemaakt!?
Maar goed, terug naar mijn punt:
Na deze 9 maanden zakte ik steeds dieper, een jaar lang rehabilitatie was nodig om uberhaupt nog een beetje normaal mee te gaan in de maatschappij, ik hoopte dat het nog beter zou gaan, echter had ik inmiddels al vaker ervaren dat wanneer je denkt je dieptepunt te hebben bereikt, je die nog niet hebt bereikt.
Tot mijn 18e, medio mei 2019 had ik nooit echt geluk ervaren, ik was altijd dim, gedoofd, stil en wist niet wat ik hieraan kon doen.
Tot ik op mijn 18e besloot te veranderen, op het punt waarbij ik dagelijks suïcidaal was en wekelijks met een mes tegen mijn borstkas stond, van ''maak ik er een einde aan, of niet''..
Even heel beladen zo natuurlijk.
Maar weet dat het dieptepunt er niet gaat zijn, totdat jij die ommezwaai maakt in jouw leven, tot dan is het gewoon doorbikkelen, doorgaan, hoe lastig dan ook.
Je kan dat!
Dus ga door en besluit te veranderen, ofwel nu vanuit motivatie, ofwel later op jouw werkelijke dieptepunt vanuit wanhoop.
Succes!
Wil je ondersteund worden bij het behalen van jouw geluk, om vanuit mentale uitdagingen jouw droomleven te bouwen?
Klik dan op de link hieronder & laat je gegevens achter, dan ben ik er voor je!